Tereny niezaanektowane

Lubię mieć coś dla siebie, jakąś przestrzeń. Lubię mieć swój mały świat, choćby to miało być kilka metrów kw. Lubię porozrzucać ciuchy, gdzie popadnie, narobić bałaganu na stoliku i napisać coś na blogu bez presji, że ktoś mnie ocenia. Podobno dom twój jest tam, gdzie nie musisz wciągać brzucha. No i właśnie ja też potrzebuję miejsca, w którym nie muszę go wciągać.

Potrzebuję szuflady, w której będę mieć bałagan i szafy, w której ciuchy będą tak zwinięte, że aż będą wypadać. Sterta ciuchów na pufie, krześle lub fotelu - taka właśnie jestem. Jakaś torba pod stolikiem pamiętająca przeprowadzkę, w szafce reklamówka z bliżej niezidentyfikowaną zawartością, pod poduszkami graty - to cała ja. Dokumenty razem z kosmetykami, herbaty - napoczęte i nienapoczęte - z płynami do prania.

Czuję się bezpiecznie, gdy mogę nie zważać wreszcie na normy społeczne i narobić wokół siebie bałaganu. To mój własny swojski bałagan - mój, mój, mój!

Fajnie mieć choćby kilka metrów kwadratowych, na których nie trzeba być wyjściowo idealną. Istnieją ludzie, którzy muszą mieć wszystko w kancik poukładane, bo inaczej by zwariowali - ja do takich z pewnością nie należę.

Wychodząc z pokoju staję się już wyjściowa: normy społeczne, normalność, gotowość do ewentualnych kontaktów międzyludzkich. Uprzejmości, ceregiele, konwenanse. To już jest inny świat: świat, który wymaga dostosowywania się do niego, ciągłego zważania na innych ludzi oraz na własne zachowanie. To świat nie mój, tylko zewnętrzny.

Wracam skądś, z pracy, z miasta, od lekarza, skądkolwiek: idę do pokoju i... nareszcie spokój. Jeśli jest mi za gorąco, to mogę nawet zdjąć spodnie - i nic nikomu do tego. To moje terytorium.

Gorzej, kiedy trzeba kogoś wpuścić, bo wówczas należy dostosować pokój do standardów świata zewnętrznego, do wymagań stawianych przez ludzi. I zaczyna się tzw. ogarnianie. Nie lubię tych momentów. Lubię momenty, kiedy moje  skromne terytorium jest naprawdę moje. Moje!