Szłam obok koparki i dałam się nabrać

Oddzwonimy do pani, zadzwonimy, jutro już pani Wiesia/Krysia/Rysia powiadomi o wyniku rekrutacji.... - głupawe formułki z rozmów kwalifikacyjnych, które wszyscy znamy na pamięć. Zadzwonimy, żeby powiadomić o wyniku, żeby zaprosić do następnego etapu. Proszę śledzić aktualności na stronie, proszę to i proszę tamto, na pewno się odezwiemy. I tak za każdym razem. 

Większość już nigdy się nie odzywa. Zapomni o mnie, o tobie, o tych wszystkich szarych i nieraz zdesperowanych uczestnikach rekrutacji. Jesteśmy dla nich ciemną masą, z której starają się wydobyć jakieś kawałki plasteliny. Plasteliny, którą później dadzą radę po swojemu ulepić. Albo nie dadzą i szukają kolejnej, a ty wrócisz z powrotem do tej ciemnej masy. Niewidzialna ręka rynku spoliczkowała cię, a nowoczesny kapitalizm zmielił twoje wnętrze i wypluł, a w zamian pochłonął kogoś innego. Lepszego, bardziej fajnego, bardziej swojego. Takiego dostosowanego.

Czemu chce pani pracować w naszej firmie? A tak dla hecy, jakoś tak zawsze interesowało mnie zdobycie środków pieniężnych na przetrwanie. Ot, takie hobby.

Praca w młodym dynamicznym zespole - jestem jeszcze młoda czy na granicy? Jak rozpoznać u siebie tę niemłodość i niedynamiczność? Jakiego są objawy niemłodości i niedynamiczności? Wiek, zmarszczki, zbyt spokojne usposobienie - no nie wiem, wytłumaczyłby to ktoś raz na zawsze. Jak konkretnie odróżnić starego od młodego i dynamicznego od zbyt ślamazarnego? Czy są jakieś testy, wskaźniki badające dynamizm danej jednostki ludzkiej?

Zawsze mnie ciekawiło, jak to jest być po drugiej stronie, decydować o czyimś być albo nie być. Jak to jest budzić strach u kandydatów na takie czy inne stanowisko? Jak to jest być panem i władcą czyjejś zawodowej przyszłości? Jak to jest zbywać kogoś i spławiać, żeby tylko już sobie poszedł?

Nie wiem, ja bym chyba nie potrafiła tak kategorycznie decydować o czyimś być albo nie być. To jest takie decydowanie o ludzkim losie, igranie z ludzkimi emocjami, nadziejami, marzeniami i obawami. Nie potrafiłabym spławić kogoś i odprawić go z kwitkiem. Decydować o czyimś losie, mówić lub dawać dyplomatycznie do zrozumienia: ty się nadajesz, a ty wynocha. Pewnie później zastanawiałabym się, co się stało z tym czy z innym odrzuconym kandydatem. Jak sobie radzi, czy znalazł sobie coś innego? Czy dał sobie radę z tym, że dostał kopa w dupę?

A co, jeśli pomyliłabym się wobec któregoś kandydata? Tak naprawdę nadawałby się idealnie, a odrzucenie sprawiłoby, że straciłby wiarę w siebie, we własne siły? Nie wiem, czy umiałabym aż tak obciążać swoje sumienie i decydować z góry o czyimś losie.

Przyjmując albo odrzucając określonego kandydata de facto decyduje się o jego dalszym losie i o jego przyszłości. Może praca, z której został z góry skreślony, zmieniłaby całe jego życie na lepsze? Może dzięki niej rozwinąłby się, nabrał doświadczenia, uwolniłby się od czegoś, co go w życiu więzi? A tak został odrzucony i dupa: już nie pokaże, na co go stać.

Myślę sobie, że taki rekruter musi umieć traktować kandydatów jak pionki, jak żywy towar - nie zaś jak ludzi. Powiedziałabym nawet, że musi umieć traktować kandydatów trochę jak bydło - jak przewijający się tłum, z którego musi wybrać najbardziej dojną krowę. Taką, która da się chętnie wydoić i da najwięcej mleka. Dla rekrutera kandydaci nie są ludźmi takimi jak on sam. Są motłochem.

W oczach rekrutera ci mniej potrzebni kandydaci są jak karaluchy. Jak robactwo, którego szybko należy się pozbyć. Poda się takiemu robakowi wyświechtaną formułkę o oddzwonieniu czy odezwaniu się i już ma się go z głowy.

Gdy rekruter uzna, że się nie nadajesz, natychmiast w jego głowie pojawia się myśl: jak się go/jej szybko pozbyć? I wymyśla banały o tym, jak to jeszcze długo będzie trwać rekrutacja, ale szanse są spore. No i oczywiście oddzwonią, napiszą, skontaktują się, przekażą. Wymyśla na poczekaniu jakieś dyrdymały, byleby tylko ten robak sobie poszedł. Poszedł nie zauważając nawet, że właśnie został rozdeptany. Ból zacznie czuć później - już poza firmą, więc spoko.

I jak tak o tym myślę, to aż nie wiem, co napisać na koniec. To tylko praca? To aż praca. To tylko życie? To aż życie. Moje, twoje, każdego. Karalucha także.