Wyginęli, a przecież to nie były mamuty

Dawnymi czasy wskutek samotności i wewnętrznej pustki bywałam często na czatach internetowych. Przekopywałam się przez te masy zboczeńców, ćwierćinteligentów i nudziarzy - po to, aby odnaleźć wreszcie kogoś, z kim będzie można normalnie rozmawiać. Na takim czacie znalezienie kogoś normalnego jest jak znalezienie igły w stogu siana. Teraz również poczułam nagły przypływ samotności i chętnie weszłabym na jakiś czat... Jednak istnieje jedna drobna rzecz, która mnie przed tym powstrzymuje: po prostu nie dam rady po raz enty przechodzić przez te nudy, przez te nudne rozmowy i do bólu szablonowe pytania.

To jest zupełnie tak, jakby ciągle rozmawiało się z jedną i tą samą osobą. Właściwie to można robić ciągle kopiuj - wklej, bo i tak te rozmowy niczym się od siebie nie różnią. Zawsze jest to samo, te same zestawy nudnych pytań:

- co tam, jak tam, jak leci?
- skąd jesteś, gdzie mieszkasz, skąd klikasz?
- czy masz może fotkę, czy pokażesz mi swoje zdjęcie?
- jak wyglądasz, co masz na sobie?
- spotkamy się jutro, dasz się zaprosić dzisiaj? 
- czym się interesujesz, jak spędzasz wolny czas?
- ilu miałaś chłopaków?

I przy 95% rozmów zawsze była pewność, że owa rozmowa zacznie się od jednego z powyższych pytań. Niekiedy jeszcze dochodzą fetyszyści, którzy zaczynają rozmowy od pytań typu: lubisz rajstopki? No i oczywiście przy okazji muszą zdarzyć się prośby o ocenę kutasa - bez tego czat nie byłby czatem.

Te rozmowy są tak konkretne, tak rzeczowe, że czuję się, jakbym była na jakiejś wirtualnej rozmowie kwalifikacyjnej. Nie ma w ogóle miejsca na jakieś emocje, wyobraźnię, wyjście poza schemat, wykazanie się finezją. Są tylko suche fakty: jak wyglądasz, gdzie mieszkasz, co robisz. Konkretne pytania wystrzeliwane jak z karabinu. Czuję się zastrzelona emocjonalnie przez nudnych kolesi z neta.

Czemu oni są tacy nudni? Czemu uważają, że prowadzą ze mną rozmowę kwalifikacyjną? Żadnej wyobraźni, żadnego wysiłku z ich strony, żadnego poczucia humoru, żadnego abstrakcyjnego myślenia. Żadnej, absolutnie żadnej, kreatywności. Jestem tylko ja i jest pan rekruter.

Niechby raz w życiu któryś się spytał, czy lubię ciasto bananowe albo czy mam siatkę na komary w oknie. Niechby któryś z nich ułożył kiedyś zdanie podrzędnie złożone. Ale nie! Najważniejsze jest, gdzie pracuję i czy mam foto. Musi być krótko, konkretnie i na temat. Wg nich, gdy się pytają sucho o zainteresowania czy o zdjęcie, to poznają dobrze dziewczynę - przecież w ten sposób, tak na podstawie suchych faktów, nie da się poznać człowieka. No chyba, że zależy im tylko na jednym i poznawać chcą jedynie zewnętrzne cechy płciowe danej dziewczyny i to w trybie natychmiastowym - to przepraszam, wtedy już rozumiem tę chłodną konkretność. Nie ma czasu, a potrzeby naglą. Wtedy najważniejsze, żeby było blisko, żeby była ładna i żeby szybko się spotkać, w tempie ekspresowym.

Kiedy dużo później zarejestrowałam się na portalu randkowym, z lekkim przerażeniem zauważyłam, że... na portalach randkowych jest to samo. A nawet gorzej.

Teraz o wiele więcej rozmów zaczyna się w ten oto sposób:
- Hej
- Hej
- Spotkamy się?

Niektórzy bardzo uprzejmie pytają, czy mogą mi wysłać zdjęcie kutasa. Co jak co, ale kulturka w narodzie musi być!

Po którymś z kolei powyższym finezyjnym dialogu napisałam jednego kolesiowi, że nie, nie spotkamy się. A on się spytał, czemu i czy się boję. Oczywiście, że się boję. Pisze do mnie jakiś nieznany człowiek, z którym wymieniłam ledwo 2 zdania i już mam się z nim spotykać? Ja nie wiem, kto to jest. Może to psychopata, dewiant, złodziej, morderca? No przecież ja nic o nim nie wiem, bo nawet z nim praktycznie nie rozmawiałam. Powyższy dialog ciężko bowiem uznać za normalną rozmowę. Odpisałam mu zwięźle, że się boję, a ten się pyta głupio, czego. No domyśl się, geniuszu!

I tak sobie myślę, że właściwie to ja chyba wolę być sama. Jeżeli ja mam tracić czas i energię na takiego geniusza, jak wyżej opisany bądź wytrzymywać na siłę z jakimś nudziarzem, to chyba już naprawdę wolę być sama. Jeżeli mam umawiać się i pić kawę z jakimś nudnym miłośnikiem czatowego szablonu konwersacyjnego, to ja już wolę tę kawę wypić w spokoju sama i posiedzieć sobie w kawiarni sama. Bez zawracania mi dupy.

Kiedyś ciągle żyłam nadzieją, że pewnego dnia jakiś książę mnie odnajdzie, uratuje i będziemy żyć długo i szczęśliwie. Odnajdziemy się nagle i będzie wielkie Love. Niestety albo stety uświadomiłam sobie, że kobieta powinna radzić sobie sama. Lepiej albo gorzej, ale sama. Książęta wyginęli razem z wiarą w bajki. Zostały tylko takie okazy, które chcą zobaczyć foto, a w autobusie pędzą szybko w kierunku siedzenia, żeby zająć je i siedzieć, gdy kobiety obok będą stać.