Nie bój się, to tylko Polska

Jestem człowiekiem i potrzebuję. Potrzebuję zauważenia mnie, akceptacji, miłości. Miejsca do życia, własnej przestrzeni, w miarę godnej płacy za poświęcanie się pracy. Od 2 lat zarabiam ciągle tyle samo, a wszystko idzie w górę. Pytam więc, czy możliwa byłaby w końcu jakaś podwyżka. Dłużej pracuję, więcej umiem, jestem pracowita i zaangażowana - ale okazuje się, że to za mało. Firma stawia na nowych pracowników: im daje więcej w celu zachęty, a ci, co tu siedzą, to i tak siedzieć będą. Nawet złotówki więcej nie dadzą, a przecież co roku wszystko drożeje. I taki świeżak zarabia więcej ode mnie, bo on potrzebuje zachęty. Konkurencja daje mu więcej i te sprawy. Ja też potrzebuję: docenienia mnie i nie robienia w bambuko.

Nie bój się, to tylko Polska

Odejść stamtąd też nie jest tak łatwo. Nie lubią rozwiązywać umowy za porozumieniem stron, trzeba odczekać pełne 3 miesiące. A nawet więcej, bo przecież liczy się jeszcze koniec miesiąca. Wykorzystają człowieka do cna.

Może trzeba zaryzykować i po prostu z dnia na dzień rzucić to chujostwo w cholerę? Z dnia na dzień tam przyszłam, to i z dnia na dzień mogę rzucić. Ludzie ryzykują i nieraz na tym zyskują. Z drugiej stronie chyba aż za dobrze pamiętam czasy bezrobocia.

Gdyby jeszcze dawali ludziom odchodzić normalnie, ale nie. Porozumienia stron to nie dla nich. Gdybym jutro złożyła wypowiedzenie, daliby mi odejść dopiero w maju. Ludzie kombinują: L4, zaległy urlop i tak dalej. A niby jakie mają wyjście, skoro uwikłali się w taki januszex? Podobno nie mogą iść na rękę, bo brakuje pracowników i nie miałby kto robić. No, a ciekawe czemu brakuje? Zapewne każdy po kilku latach dochodzi do takich samych wniosków, co ja. To średnia przyjemność dawać robić się w chuja i zarabiać w kółko tyle samo, podczas gdy nowi są zatrudniani po nowych stawkach. Później śmieją się z ciebie, a ty im mówisz: to nie jest śmieszne, to jest tragedia. A w myślach dodajesz: poczekajcie trochę, będziecie w takiej samej sytuacji i też nie będzie wam do śmiechu.

Szef tłumaczy, żeby zrozumieć, że nowi są zatrudniani po nowych stawkach, więc nie można się z nimi porównywać. No a podwyżka to już trudniejsza kwestia. Proponuję zatem, że może ja się zwolnię i znowu zatrudnię - wtedy dostanę więcej. Nie załapał, że to ironia.

Do tego wszystkiego dochodzą jeszcze inne kwestie. Firma tak kombinuje, że zawsze zostaje się na lodzie, a oni mają więcej. Muszą mieć super, ale to super prawników. Płacą takie grosze, że to aż ciężko uwierzyć, a jeszcze kombinują, jak tu z pracownika zedrzeć.

Ja wiem, że każdy pracodawca kombinuje i chce mieć dla siebie jak najwięcej, ale chyba są, a przynajmniej powinny być jakieś granice. Czuję, że kierownictwo to się ze mnie śmieje za plecami, że tak daję się w bambuko robić. Myślą sobie, że przecież ja i tak zostanę. Ten odejdzie, tamten odejdzie, a ta głupia Relewantna za trzech będzie robić - jak już nieraz bywało. Szef mi tłumaczy, jak ja mam tu dobrze, bo pensję mam zawsze na czas. No, to prawda: pensja zawsze jest na czas. Dodatkowo nie ma kary chłosty i nikt mnie nie zakuwa w dyby. Zły pan nie stoi nade mną z biczem, jak również nie przywiązuje do drzewa w mróz. Nikt mnie nie razi prądem ani nie zamyka w piwnicy, kiedy popełnię błąd. Co najwyżej da naganę lub upomnienie, ale kto by się tym przejmował? To tylko takie tam formalności.

Rzeczywiście firma cud miód i cukierki. Żyć, nie umierać. Pensja na czas - kurde, co za poświęcenie dla pracownika w XXI wieku. W środku Europy.

Naprawdę nie wiem, to wszystko już za długo trwa. Pracując tam robię z siebie pośmiewisko nawet i przed kierownictwem, bo oni otwarcie mają mnie za nic. Chciałabym dać im nauczkę i odejść - niech szukają drugiej frajerki, która będzie robić za kilka osób. Bez chwili wytchnienia. Za śmieszne grosze. Takie grosze, że większość ludzi nawet by z łóżka nie chciała wstać. Nawet kawalerki się za to nie wynajmie.

Muszę szukać czegoś choć odrobinę lepszego. Muszę i już. Tutaj zostać nie chcę, a wizja ponownego bezrobocia też mi się niespecjalnie podoba. Ale to ja muszę znaleźć, natomiast pracodawcy mnie zatrudniać nie muszą. I w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz. 

Komentarze