Nie bój się, komuś zależy*

Nie wyobrażam sobie jutrzejszego dnia, w ogóle. Nie mogę uwierzyć w to, że jej już nie ma. Wstanę – i co? Jej nie będzie, a ja będę bez niej. Nie pojmuję tego swoim małym ograniczonym rozumkiem. Tak małym jak moja chęć do obudzenia się jutro rano.

Patrzyła na mnie zawsze tymi swoimi ciemnymi wiernymi oczami. Patrzyła z pełną ufnością i oddaniem – żaden człowiek nie potrafi tak patrzeć. A teraz jej nie ma i nie będzie już na mnie patrzeć. Nigdy.

To jest niepojęte, jak wszystko szybko na tym świecie się zmienia. Zawsze ktoś odchodzi do lepszego (mam nadzieję) świata, lecz nie zawsze sam tego chce. Życie decyduje za niego, za nas. Ktoś jest, a w następnej chwili już go nie ma – śmierć was rozdziela. Śmierć tak już ma, że  zawsze rozdziela i kończy żywot zbyt skutecznie.

Nie chodzi o mnie, bo najgorsze w tym wszystkim jest to, że mogła jeszcze pożyć i to wiele lat. Ale nie pożyje, gdyż los zdecydował inaczej. Los nigdy nie pyta się nas o zdanie. Autokrata, tyran jeden.

Już jej nie ma i nigdy już jej nie będzie. Urodziła się, żyła, po czym żywot swój zakończyła. Kilka lat niespokojnego życia… i nagle koniec. Można tak? Życie decyduje za nas, że można: że tak stać się może i tak też się stało.

Żyła zbyt krótko, a tak wiele cierpienia w życiu zaznała. Kocham ją i zawsze będę.

Chciałabym ją pocieszyć, gdziekolwiek teraz jest. Aby wiedziała, że komuś na niej zależało. Może kiedyś jeszcze spotkamy się nad rzeką i pójdziemy na spacer.

*tekst z dn. 20/02/2019 r.