Ulep dla mnie lepszość

Od zawsze chciałam poznać tę magiczną granicę, która oddziela normalne zdrowe dostosowywanie się do ludzi od niepotrzebnego dostosowywania się do ludzi kosztem siebie. Co zrobić, aby inni mnie polubili? Czy na pewno można głośno powiedzieć, że coś mi się nie podoba?

Teraz nauczyłam się zadawać inne pytania: czy każdy musi mnie lubić? Czy ja muszę wszystkich lubić? Czy muszę przypodobywać się na siłę każdej napotkanej osobie? Czy to, że ktoś mnie nie lubi, w jakiś sposób obniża moją wartość?

Całe życie szukałam sposobu, jak się zmienić. A co, jeśli wcale nie trzeba się zmieniać? Może po prostu ci, którzy mnie nie akceptują lub koniecznie chcą mnie zmienić, może po prostu nie zasługują na moje zainteresowanie. Może wcale nie muszę wpuszczać takich ludzi na swoją przestrzeń życiową? Jeśli przy kimś za cholerę nie jestem w stanie poczuć się swobodnie czy przynajmniej komfortowo, to czy warto przejmować się opinią takiej osoby? Ona się moją nie przejmuje.

Czasem trzeba kogoś tolerować - w końcu życie nieraz stawia nam na drodze "trudnych" ludzi. Ale nikt nie może zmusić, aby daną osobę na siłę lubić czy przypodobywać się jej. Jeżeli ktoś nie akceptuje mnie, nie odpowiada mu moja skromna postać i ja sama czuję się przy nim niekomfortowo i sztywno, to po co mi taka osoba wśród "swoich"?

Samotność nie jest aż taka zła, gorsze jest wmawianie sobie, że jeśli będę starała się być jak inni, to będę lepsza i lubiana. Nie o to w życiu chodzi, żeby być jak inni. Najważniejsze to być sobą - bo sami siebie mamy tylko na chwilę. Inni będą trwać zawsze, w jakiejkolwiek formie.